Leo Bassie – Vendetta
Gezien: 22 september 2005, Delft, De Veste
Dit is een van de moeilijkste dingen die ik in tijden heb geschreven. Niet omdat het slecht was, niet omdat de nieuwe comedygod op aarde is geland, maar juist omdat het van alles wat is en ik, ruim anderhalf uur na de voorstelling, nog steeds niet weet wat ik ervan moet zeggen.
Laat we met het meest simpele beginnen: Ga naar deze voorstelling! Hoewel ik er zelf nog niet uit ben hoe ik dit in een hokje moet gaan duwen, kan ik nu al zeggen dat ik geen spijt heb dat ik naar deze voorstelling ben gegaan. Er zit zoveel in deze voorstelling dat ik niet anders kan zeggen dan dat het zeker een interessante avond beloofd op te leveren!
Iets over de voorstelling zelf (zonder dan ook maar iets weg te geven, ben verdomme Henk van Gelder niet): Leo Bassie is een 55 jarige man die reeds een aantal programma’s achter zijn naam heeft staan. Hij staat aangekondigd als shock-comedian, een term waar ik niet heel gelukkig van wordt. Bassie is qua uiterlijk een korte man met een gezonde liefde voor voedsel, als ik op zijn figuur moet afgaan. En hij is begenadigd met het flexibele voorkomen van een clown, en zo beschrijft hij zichzelf ook. Een terechte beschrijving moet ik toegeven.
Zijn show bestaat uit een aantal verhalen die een serie van clowneske, fysieke onderdelen omlijnen. En hierin zit dan ook gelijk waar het voor mij begint te wringen. De clowneske middelen, want dat zijn het, zitten technisch zeer vernuftig in elkaar en zijn dan ook de sterkste beelden uit de voorstelling. Daartegenover zijn de verhalen niets anders dan de noodzakelijke rustpauzes die de man nodig heeft (zo lijkt het tenminste). Natuurlijk probeert hij de verhalen een zekere diepte mee te geven door ze van een maatschappij kritisch ‘frontje’ te voorzien, maar daarvoor missen ze de scherpte. Dus wat dat betreft stelde de aankondiging me teleur. Daarin tegen slaagt de man er wel in om het publiek op het puntje van de zitting te houden door ze juist de kant op de sturen waartegen hij ageert, en dat vind ik dan weer fantastisch. In de voorstelling wisselen de beelden die je van de man krijgt elkaar snel af. Manisch als hij briesend over het podium loopt, verdrietig als hij zich op het eind in zijn ware ik toont, hoopvol in zijn verhalen en depressief als hij zit uit te hijgen.
En dat is ook de reden dat ik er niet uit kan komen. Als geheel een mooie voorstelling, met een aantal enorm mooie momenten gevangen in kooi van matig. Anders kan ik het niet beschrijven… Hij heeft mij op geen moment geshockeerd, maar hij heeft me wel geboeid!
Maar mijn mening is wel duidelijk: Ga zien, die mag je niet gemist hebben. Al is het het laatste wat je doet! 😉
