Amsterdams Kleinkunst Festival – Concours om de Wim Sonneveldprijs 2007

Het Amsterdams Kleinkunst Festival is inmiddels 20 jaar oud en kijkt elk jaar tijdens het Concours om de Wim Sonneveldprijs met heldere ogen de toekomst in. Daarbij wil het anderen helpen een sprong voorwaarts te maken en op 16 april liet het festival zich van haar beste kant zien. Publiek en jury kreeg een mooie avond voorgeschoteld met liedjes, teksten en vondsten van een drietal bijzonder individuen. De jury roemde het tijdperk van het ego, het individu. En dat was vanavond weer te merken, door het ontbreken van groepen.

De presentatie was in de zeer kundige handen van Richard Groenedijk die zich heeft ontwikkeld als dé festivalpresentator van Nederland. Hij zorgt voor een warm bedje voor de spelers, speelt heerlijk met een zaal en stelt zich echt ten dienste van het festival.

Raoul Bakker

De avond werd geopend door Raoul Bakker. De oudste van het gezelschap, wat op zich geen probleem is als hij er niet steeds zelf een punt van zou maken. Vanaf het eerste moment dekt hij zichzelf in door te vertellen dat hij zijn neefje vervangt. Een mager verhaallijntje waar hij af en toe op teruggrijpt, maar slechts een miniem onderdeel is van zijn voorstelling. Zijn afstandelijke manier van presenteren en zijn taalkundige uitbouw van situaties en gebruik van voorwerpen zorgen voor een onrustig toneelbeeld, waardoor soms lastig wordt om hem te volgen in zijn verhaal. Hij vertelt over zijn verleden in de rock & roll en dat je eigenlijk niet meer terug kan in de tijd. De jury roemt zijn talent en goede grappen, maar mist een natuurlijk gevoel voor timing, wat afbreuk doet aan zijn materiaal en spel.

Thijs Maas

Thijs Maas speelt vervolgens zijn voorstelling ‘Wondermens’. Een bijzonder personage staat op het podium. Hij is zelfverzekerd, innemend, afstotend en begenadigd. Hij spaart bijzondere berichten, hij zingt mooie liedjes, hij bespeelt wonderschoon instrumenten en hij zegt iedereen te kunnen zijn. Een lijn is alleen te vinden in de serie verhalen over zijn jeugd, de rest van de voorstelling lijkt als los zand aan elkaar te hangen, maar zit toch zeer stevig in elkaar. Hij ontroert regelmatig door mooie muziek, met mooie teksten en kippenvel oproepende vondsten. De jury roemt zijn constante kwaliteit en zijn innemendheid, maar waarschuwt voor een te routineuze manier van spelen.

Nina de la Croix

De afsluiter is Nina de la Croix, met de muzikale begeleiding (op gitaar) van Maarten Ebbers. Ze speelt de voorstelling ‘Poldervrouw’ wat als afsluitend lied in een Brel vertolking terug komt. Ze kan zingen, daar is geen twijfel over. Mooie teksten, mooie zang en een prettige muzikale omlijsting. Ze verteld dat ze weg wil uit Edam, weg uit de polder, naar de grote stad, uitmondend in haar verblijf in Parijs. Ze wil knallen, ze wil schreeuwen, ze wil impulsief en explosief zijn. Maar iets houd haar tegen. Een bijzondere opening vind haar weerklank in de rest van de voorstelling, maar lijkt als ’trucje’ los te staan van het verhaal, net zoals de verhalen die duidelijk het onderspit delven bij de liedjes. De jury roemt ook haar innemende stem en liedjes, maar de inhoud vinden ze te meisjesachtig, te mager en niet origineel genoeg.

En dan is het woord weer aan de jury, in de persoon van de voorzitter Hijlco Span, die begint met een vreemde oratie over hoe fantastisch dit festival is voor Nederland, snel gevolgd door een bespreking van de rapporten. En zoals hierboven te lezen is is het geen verrassing als Thijs het concours wint, opvallend is voor deze schrijver de derde plek voor Nina terwijl Raoul zich runner up mag noemen. En het publiek sloot zich aan bij de keuze van de jury.
–www.amsterdams-kleinkunst-festival.nl

(via Zwartekat.nl)