Het is 99% van de tijd heerlijk om kippenpapa te zijn. In de ochtend komen de kleine bedelaars aanrennen als we ze gaan voeren. Het is schattig om te zien om onze kleine raptortjes en roadrunners aan te zien rennen als we de buitendeur in de ochtend open doen. Of om het moment dat je in de kippenren op de grond zit om vuil te wieden en er 4-5 dames om je een drentelen in de hoop om een worm of iets anders kruipends/gravends tegen te komen wat het niet discriminerend buikje in kan. Voor alles is plaats! Of de lieve geluidjes als je buiten de ren aan het vuil wieden bent en er toch even de aandacht op gevestigd moet worden dat zij er ook nog zijn.
Maar het is niet altijd leuk. Want een paar dagen geleden begon Louise, ons oudste nog levende zwarte kipje ineens minder te eten. Dat is nooit een goed teken, maar het was ook niet dat we ons direct zorgen maakte. Haar maatje, Rory de witte kip, was al stevig in de rui en die rui begon ook met 3 daagjes minder eten. Dus op zich niets om je zorgen over te maken, maar wel in de gaten te houden. Zondagavond kwamen we wat lekker brengen en toen kwam ze niet echt heel makkelijk overeind vanachter de struik waar ze lag. Oke, dat kan, mogelijk lag ze al wat langer en ik ben de eerste om toe te geven dat ik in de ochtend of na een dutje overdag ook niet direct soepel het bed uit kom. Maar toch wel een beetje zorgen aan onze kant. Maandagochtend bleef ze zelfs bij het ochtend voeren liggen en toen ik naar toe liep en haar zomaar zonder al te veel protest kon oppakken begon ik me wel stevig zorgen te maken. Gelijk de dierenarts gebeld waar ze in de middag terecht kon. Op zich niets raars te zien, een klein beetje veerluis, maar dat is eigenlijk niet tegen te houden, en ze was wat te mager. Maar geen rare andere ziektes of aandoeningen, alles wat we konden controleren aan de buitenkant is gecheckt.
Ze kreeg een vitamine en b12 injectie en we zijn weer naar huis gegaan om haar lekker te verwennen met eiwit rijk eten en daarvan stond ze gisterenavond ook heerlijk te smullen. Rond schemer nog even gecheckt en ze lag prinsheerlijk in het nachtverblijf, dus we hadden er goede hoop in. Maar vanmorgen lag ze nog steeds in het nachtverblijf, maar kwam er ook niet uit. Haar opgetild en buiten gezet, haar maatje kwam haar gezelschap houden en een kwartiertje later lag ze dood in de tuin.
Haar maatje had ik sinds gisterenavond ook in het oog, want die is stevig in de rui en dat vreet heel veel energie en de weerstand van kippen in de rui kan ook stevig achteruit gaan. Met Rory ben ik vanmorgen naar de dierenarts geweest, want ze heeft een wat waterig oogje en een neusje waar wat prut uit komt, dus we denken snot of misschien difterie. Dat laatste kan komen door muggen of steekvliegen. Die zijn in het open veld niet te voorkomen natuurlijk, maar zeker met de slechtere weerstand is dat wel een aandachtspuntje. In tegenstelling tot Louise zit Rory wel vol leven en wist al twee keer uit de EHBO ren te springen waar ik haar tijdelijk even in had gestopt om voordat we naar de dierenarts zouden gaan en heeft me stevig laten lopen om haar gevangen te krijgen. Qua energie zit daar geen probleem gelukkig.