Ieder jaar klaag ik over de rui. Het kost die lieve kippen een hoop energie, maar ze worden ook heel bang van mensen (en nu hebben wij al niet echt knuffelkippen). Want ze voelen dat alle energie naar nieuwe veren moeten, maar ook dat ze minder goed kunnen weg fladderen, dus ze blijven op afstand (zeker van mij). En de kippen worden er niet veel mooier van moet ik eerlijk zeggen. Dit jaar hebben we niet voor het eerst Uilenbaarden, maar twee dames die vorig jaar geboren zijn gaan dit jaar voor het eerst door de volwassenen rui heen en ik kan niet anders zeggen dat het er vreselijk uitziet. Ik omschreef het als het volgt op een forum voor kippenhouders:
“Ik weet dat als kippen in de rui zijn ze minder geneigd zijn om naar je toe te komen, maar het blijft hartbrekend om te zien dat ze en eruitzien alsof ze een draaien grasmaaier gekust hebben en ze op 2 meter afstand van je blijven terwijl ze normaal gesproken gewoon uit je hand eten. Keistom!”
Laten we duidelijk zijn, ik vind het nog steeds keistom!
En dit was vorig jaar een ander kipje wat in de rui was…
