Wat ik vind van kippen & bijen

Het hoort erbij, maar het is k***e

Je ontkomt er niet aan in het leven. Af en toe houdt het leven op. Helaas hebben we Lily in laten slapen.

Lily kregen we samen met een jongere hen (mogelijk haar dochter) zo’n 3,5 jaar geleden midden in corona tijd. Maar zo gauw we thuis kwamen viel ons al op dat beide dames wat snotterig waren. We waren eigenlijk ook stevig boos op de fokker waar we ze gehaald hadden (wat eigenlijk best een gerenommeerde fokker van vergeten rassen is), maar besloten ook dat ze bij ons een mooier leven zouden gaan krijgen dan in het hok van een paar vierkante meter waar ze uit kwamen (geen idee of er meer uitloopruimte was maar door de rare tijden hebben niet echt veel rond gekeken bij hem thuis). Terugdenkend bedacht ik in de week na het bezoek bedacht ik wel dat ik bij de fokker een fles met natuurlijk middel tegen snot heb zien liggen. Maar oké, de kippen hadden dus snot. Dat is een besmettelijke ziekte als verkoudheid waar kippen ook aan kunnen overlijden.

Dus gelijk in het begin naar de dierenarts om te kijken of we het konden verhelpen, met mediatie wel een paar stappen kunnen zetten. En dat werkte wel, maar het jonge hennetje bleef problemen houden en ook Lily bleef altijd wel wat ‘reutelen’ bij het ademen. Maar ook altijd actief, bovenaan de pikorde, vooraan bij het voer en drinken en fijn actief. In begin november begon ze ineens wat meer last te krijgen, dus ze kreeg ze medicatie bij de dierenarts en dat leek wel te helpen. De oogjes gingen weer makkelijker open en ze werd weer wat actiever. Dus vol goede moed december in, maar eind december ging het weer minder. Oogjes zaten vaak (aan 1 kant) dicht en ze zat weer wat meer bol, dus in overleg nog een laatste kans gepakt met een kuur, waarvan de DA ook zei dat het er nu wel op of onder zou zijn. En tijdens de eerste dagen van de kuur leek het goed te gaan, maar begin januari kreeg ze toch weer een verdikking boven het oog en zat een oog of zaten beide ogen toch in de ochtend vaak weer dicht. Natuurlijk hebben we dat steeds weer vrij gemaakt in de ochtend en dan ging ze gewoon weer met de toom verder met het eten, drinken en scharrelen.

Maar in de laatste paar dagen ging het steeds slechter, we zagen haar ook sporadisch drinken en eten (maar het wantrouwen naar mij als die vervelende man die mij steeds oppakt was ook groot) en toen ze ook niet meer het nachthok in kon gisterenavond hebben we toch die nare knoop maar doorgehakt. Enerzijds blij dat ik haar 3,5 jaar een mooi onderkomen heb mogen bieden in plaats van dat hok van een paar vierkante meter waar ze in zat. Anderzijds heel verdrietig om haar zo te verliezen. En de twijfel wanneer je nou moet ingrijpen? Dat is iets waar ik maar niet aan kan of wil wennen.